«Οι άντρες δεν κλαίνε»… Και όμως, κλαίνε και τους θέλουμε να κλαίνε

Είναι πολλές οι φορές που ακούω μαμάδες ή μπαμπάδες να λένε στο 2 ή 3 χρονών αγοράκι τους (που μόλις χτύπησε το κεφάλι του στη γωνία ή το γόνατο του στο πατίνι) «σταμάτα να κλαις, οι άντρες δεν κλαίνε», θέλω να επέμβω αν και κρατιέμαι. Θέλω να τους πω πως και οι άντρες κλαίνε, και οι γυναίκες κλαίνε, και όλοι όσοι έχουν συναισθήματα κλαίνε, γιατί έτσι εξωτερικεύουν την θλίψη και τον πόνο τους.

Όταν ένα αγόρι κλαίει, έχει ανάγκη ότι και ένα κορίτσι. Θέλει να τον ακούσουν οι γονείς του, να τον αγκαλιάσουν, να τον συμπονέσουν και να του πουν ενδεχομένως ότι θα περάσει αυτό το «άσχημο» που νιώθει και θα αισθανθεί και πάλι καλά.

Αντιλαμβάνομαι πως συχνά οι γονείς θέλουν το γιο τους να είναι στα πρότυπα του «δυνατού» άνδρα, που δε κλαίει ποτέ (όπως πίστευαν κάποτε οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας), τα δεδομένα όμως έχουν αλλάξει.

Σημερινές έρευνες δείχνουν πως τα αγόρια που τους «επιτρέπουν» να κλαίνε:

• γίνονται πιο ώριμοι συναισθηματικά
• είναι λιγότερο πιθανό να πάθουν κατάθλιψη στο μέλλον
• καταφέρνουν να προσπεράσουν δυσκολίες ευκολότερα γιατί μπορούν και αναγνωρίζουν τα αισθήματά τους
• και μαθαίνουν να διαχειρίζονται το θυμό τους με υγιή τρόπο.

Η νοοτροπία της προηγούμενης γενιάς ότι οι άντρες δεν κλαίνε, έχει εκλείψει προ πολλού. Με τον να μην επιτρέπουμε στο γιους μας να κλαίνε και άρα να εκφράζουν το συναίσθημα του πόνο και της θλίψης τους, τους μαθαίνουνε αυτόματα:

• να μην επικοινωνούν τα συναισθήματα του και να γίνονται εσωστρεφής
• να περνάνε τις δυσκολίες μόνοι τους και να μη ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται
• να δείχνουν πάντα δυνατοί, ακόμα και όταν νιώθουν ευάλωτοι
• να μην έχουν εμπάθεια προς κάποιον που κλαίει και τους έχει ανάγκη είτε αυτός είναι ένα φίλος τους είτε στο μέλλον η σύντροφός τους
• να είναι φυγόπονοι, αναίσθητοι και ανώριμοι συναισθηματικά.

Η αλήθεια είναι, πως εάν στη μικρή ηλικία που είναι σήμερα ο γιος σας δεν του συμπαρασταθείτε εσείς στο κλάμα του, θα δυσκολέψετε την επικοινωνία που θα έχει αύριο με τη σύζυγο του και τα δικά του παιδιά.

Όταν λοιπόν ο γιός σας κλάψει, πριν του κάνετε παρατήρηση, βοηθήστε τον να εκφράσει το συναίσθημά του. Ρωτήστε τον «τι έχεις; Που πονάς;» αντί να πείτε «είσαι εντάξει, δεν έχεις τίποτα!» και καθησυχάστε τον λέγοντάς του πως «θα περάσει» ή πως όταν συμβαίνει και σε εσάς κάτι παρόμοιο πονάτε ή στενοχωριέστε και εσείς.

Προφανώς και δε θέλετε ένα παιδί που κλαίει συνέχεια και με το παραμικρό. Θέλετε όμως ένα παιδί που να μη φοβάται να επικοινωνήσει τον «πόνο» του. Αφήστε τα αγόρια σας να κλάψουν και δώστε τους μια παραπάνω αγκαλιά εάν σας το ζητήσουν. Όχι μόνο δε θα γίνουν «μαμμόθρεφτα», αλλά θα μεγαλώσουν και θα είναι αυτόνομοι, δυνατοί και παράλληλα ευαίσθητοι και συναισθηματικά ώριμοι άνδρες.

Πηγή: newsitamea.gr