Έλλειψη σταθερότητας

Ένα από τα πλέον τρωτά σημεία της διαχείρισης της εξουσίας στη χώρα μας είναι η έλλειψη «συνέχειας» στην πολιτική που ασκείται- κάτι που σημαίνει με απλά λόγια ότι κάθε παράταξη που παραλαμβάνει τη σκυτάλη της εξουσίας θέλει να κάνει «τα δικά της», γράφοντας πάνω σε λευκό χαρτί και απορρίπτοντας όλα όσα εφάρμοζαν οι προηγούμενοι, θεωρώντας τα, a priori, ως λανθασμένα και μη αποδεκτά. Κι όλα αυτά την ώρα που το χαρακτηριστικό μιας πετυχημένης χώρας-βλέπε αυτές που κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία και στην διεθνή πολιτική σκηνή- είναι ακριβώς το αντίθετο: Ανεξαρτήτως του ποιο κόμμα κυβερνά, υπάρχει μια στιβαρή σταθερότητα σε όλους τους τομείς του κράτους που συνεχίζουν να λειτουργούν «ρολόι», με πολύ συγκεκριμένους κανόνες και με ξεκάθαρη «φιλοσοφία»  στην άσκηση της εξουσίας, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική. Εν Ελλάδι τα πράγματα, όπως γνωρίζουμε όλοι από πρώτο χέρι ως κάτοικοι μιας χώρας σε πολύχρονη κρίση, είναι πολύ διαφορετικά. Κάθε αντιπολιτευόμενη παράταξη βιάζεται να φύγουν οι κυβερνώντες για να αναλάβει εκείνη τα ηνία και να διορθώσει -όπως μόνο εκείνη μπορεί να το πράξει- όλα τα κακώς κείμενα. Εννοείται ότι όταν παραλάβει την εξουσία θα προσπαθήσει όχι μόνο να εφαρμόσει άλλη πολιτική αλλά και να αλλάξει όσα πρόσωπα μπορεί, ακόμα και σε θέσεις ήσσονος σημασίας,  για να τακτοποιήσει «τα δικά της παιδιά», αλλάζοντας ότι μπορεί να αλλάξει-κατά προτίμηση τα πάντα.

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να αποτελούν γραφικές εικόνες μιας παλιομοδίτικης άσκησης της εξουσίας συνηθισμένη σε κράτη της γειτονιάς μας ή και σε κράτη που βρίσκονται πιο κάτω από μας στο χάρτη. Δυστυχώς όμως  σε μια Ελλάδα υπό τον διαρκή κίνδυνο κατάρρευσης, με τεράστιο οικονομικό πρόβλημα που δεν έχει, ούτε κατά διάνοια, ξεπεραστεί και ακανθώδη εθνικά θέματα που μπορούν να ανοίξουν πληγές ανά πάσα στιγμή, κάθε ανεύθυνη πολιτική συμπεριφορά μοιάζει –και είναι!- εγκληματική. Η χώρα μας έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ τη σταθερότητα και τη σιγουριά που μπορεί να προσφέρει μόνον η χάραξη μιας εθνικής στρατηγικής με συνέχεια στο χρόνο και προοπτική μέλλοντος, όχι περιορισμένη στο πλαίσιο μιας κοντόφθαλμης αντίληψης με κομματικά κριτήρια και ψηφοθηρικά οφέλη. Μια χώρα που στηρίζεται στο εφήμερο, το πρόσκαιρο, το τώρα και όχι το πάντα, είναι καταδικασμένη. Κανείς πολιτικός και καμιά παράταξη δεν έχει το δικαίωμα να χτίζει το μέλλον μας στην άμμο, όσο εντυπωσιακό «παλάτι» κι αν αυτό μπορεί να μοιάζει στα μάτια παραπλανημένων ψηφοφόρων.