Ελληνικός σουρεαλισμός

Σε άκρως κρίσιμες εποχές για τη χώρα, όχι μόνο όσον αφορά την οικονομία της αλλά και τα εθνικά της ζητήματα, το πρώτο που θα περίμενε κανείς από τους κυβερνώντες μας αλλά και από το σύνολο των πολιτικών μας, θα ήταν να επικρατεί  στις πράξεις, τις προτάσεις και τις δηλώσεις τους, αν όχι η ευφυής πολιτική σκέψη (είδος σε δραματική έλλειψη σήμερα), τουλάχιστον η κοινή λογική. Μια ματιά ωστόσο στην τρέχουσα επικαιρότητα δείχνει να επικρατεί μια κατάσταση άκρως σουρεαλιστική: Η κυβέρνηση παρουσιάστηκε στις Βρυξέλλες και τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ με δύο πρόσωπα, από τη μία τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά να προωθούν και να στηρίζουν «με νύχια και με δόντια» τη συμφωνία των Πρεσπών και από την άλλη τον κυβερνητικό εταίρο και Υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Καμμένο να υποστηρίζει ότι είναι κακή συμφωνία και δεν θα προχωρήσει. Λίγο πριν ο πρωθυπουργός μας συναντηθεί, με χαμόγελα και χειραψίες, με τον Ταγίπ Ερντογάν, έδειξε βαθύτατα ενοχλημένος «που ηγετικά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδωσαν το παρών στην ορκωμοσία του Προέδρου της Τουρκίας», «φωτογραφίζοντας την παρουσία Μπακογιάννη», όπως έγραψε η «εφημερίδα της αριστεράς». Την ίδια ώρα μια άλλη φιλοκυβερνητική εφημερίδα ανέφερε σε κύριο άρθρο της: «Η Ντόρα Μπακογιάννη πιστεύουμε ακράδαντα ότι πράττει ορθώς». Τι νόημα βγαίνει αλήθεια από όλα αυτά, που μάλλον παραπέμπουν σε θέατρο του παραλόγου;

Την ώρα που έχουμε ανάγκη από ρεαλισμό, ωμό και σκληρό, που δεν θα μας παραπλανεί, ούτε θα μας χαϊδεύει τα αυτιά, οι πολιτικοί μας δείχνουν να κινούνται στα όρια του σουρεαλισμού: Με κυβερνητικούς εταίρους που κοιτάζει ο ένας αριστερά και ο άλλος δεξιά, με μόνο συνεκτικό δεσμό τους την καρέκλα της εξουσίας που από την ώρα που την κατέκτησαν δεν δείχνουν διατεθειμένοι να την παραδώσουν ξανά στους… «παλιούς», η χώρα βρίσκεται ολοφάνερα στο κατώφλι ενός μεταβατικού σταδίου, όπου όλοι μοιάζουν να αναζητούν νέο ρόλο στην πολιτική σκηνή, κατά προτίμηση κεντρικό, με κάθε τίμημα. Οι μεταβάσεις ωστόσο αποτελούν ένα κρίσιμο στάδιο που απαιτεί ψυχραιμία, ρεαλισμό και απόλυτη επίγνωση των συνθηκών και της πραγματικότητας. Το πόσο έτοιμοι είναι οι πολιτικοί μας να στηρίξουν την Ελλάδα στην «μεταμνημονιακή» εποχή και  πόσο μεταμνημονιακή μπορεί να είναι μια εποχή, με τους όρους μνημονίων σε πλήρη εφαρμογή και χωρίς την οικονομική στήριξη που λαμβάναμε μέχρι τώρα, αποτελεί μια καλή απορία ή μάλλον μια νέα σουρεαλιστική πραγματικότητα.