Ένα βράδυ στη Βουλή

Βράδυ της Πέμπτης 18 Μαΐου, μέσα από την τηλεοπτική απευθείας μετάδοση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, οι  θεατές μπορούσαν  να παρακολουθήσουν «σκηνές από ένα έργο» που παρά τις εντάσεις του, τους ανεβασμένους τόνους, τις αντιπαραθέσεις, τους διαξιφισμούς και τα απρόοπτα, όπως η… ρίψη φέιγ βολάν από τα θεωρεία, δύσκολα θα μπορούσε να κρατήσει αμείωτο  το ενδιαφέρον του κοινού που, έτσι κι αλλιώς, είχε την αίσθηση πως το εν λόγω «έργο» το  είχε πολλάκις  ξαναδεί. Στις  εικόνες από τη Βουλή, όπου εγκρίθηκε -μόνον με τις ψήφους των κυβερνώντων βουλευτών- το πολυνομοσχέδιο των σκληρών μέτρων, και των, υπό προϋποθέσεις, «αντιμέτρων»,  συνοψίζεται η πολιτική μας πραγματικότητα, όχι «σε όλο της το μεγαλείο», αλλά σε όλη της τη μικρότητα, τη στενομυαλιά και την αδυναμία της να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων: Κυβερνώντες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, επιχειρώντας να πείσουν ότι «τα καλά έρχονται» και αντιπολιτευόμενοι που σφυροκοπούν τους κυβερνώντες χωρίς να αφήνουν το παραμικρό περιθώριο σύγκλισης απόψεων, έστω και μιας στοιχειώδους συνεννόησης για το καλό της χώρας. Η αναφορά δεν περιορίζεται στους νυν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους, εμπερικλείει συνολικά την συμπεριφορά των πολιτικών μας από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα όπου αυτή  διαρκεί αμείωτη, μην αφήνοντας περιθώρια ελπίδας στον κοσμάκη  ότι η ζωή του θα καλυτερέψει.

Επειδή το τελευταία πράγμα που θα θέλαμε να πράξουμε είναι το να ρίξουμε νερό στο μυαλό της γενικότερης απαξίωσης της πολιτικής, πράγμα ολέθριο για τη Δημοκρατία μας, σπεύδουμε να επισημάνουμε πως η Ελλάδα  διαθέτει ικανούς πολιτικούς και μια ελπιδοφόρα νέα γενιά ανοιχτόμυαλων και σύγχρονα σκεφτόμενων ενασχολούμενων με τα κοινά που θα μπορούσαν να φέρουν την «αλλαγή» που η κατάσταση της χώρας και οι απαιτήσεις της εποχής ζητούν επιτακτικά. Αυτά τα πρόσωπα μπορούν να μας δώσουν την ελπίδα ως κινητήρια δύναμη, αλλά μια ελπίδα που θα βασίζεται στο ρεαλισμό και όχι στην ουτοπία και τις ψεύτικες υποσχέσεις. Μακάρι η φωνή των ικανών και των νέων ανθρώπων να αρχίσει να ακούγεται περισσότερο στο κτίριο της Βουλής, μακάρι να δούμε να «βγαίνει μπροστά» μια νέα αντίληψη της πολιτικής όπου το κύριο μέλημα θα είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας και του λαού της, με πρόγραμμα, σχέδιο, πλάνο ανάπτυξης. Είναι πικρή η διαπίστωση πως οι παλιομοδίτικες ρητορικές άλλων εποχών στο βήμα του Κοινοβουλίου το κάνουν να μοιάζει με… Μαυσωλείο χαμένων ευκαιριών και ελπίδων.