Ερήμην των λαών

Παρακολουθώντας κανείς την εγχώρια αλλά και τη διεθνή επικαιρότητα δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί για το πόσο στα σοβαρά λαμβάνεται, από τα κέντρα εξουσίας, η γνώμη των λαών ή οι πολιτικές χαράσσονται ερήμην των πολιτών και πολύ-πολύ συχνά κόντρα στη δική τους θέληση; Ας μην κοιτάξουμε μακριά και ας σταθούμε στα δικά μας χωράφια, στη δική μας γειτονιά και στο περιβόητο «Σκοπιανό» ή «Μακεδονικό» ζήτημα, όπου δύο χώρες φαίνεται να σέρνονται σε μια συμφωνία την οποία αποφάσισαν οι ηγέτες τους με ολοφάνερη τη δυσαρέσκεια της πλειοψηφίας των πολιτών τους.  Και για να το πάμε πιο πέρα- μήπως την εν λόγω συμφωνία, που εξόφθαλμα ελήφθη άρον-άρον, δεν την αποφάσισαν ακριβώς οι ίδιοι οι ηγέτες των συγκεκριμένων χωρών αλλά άλλες, «μεγάλες», δυνάμεις (ΗΠΑ, Ευρώπη) που πίεσαν ασφυκτικά προς αυτή την κατεύθυνση; Και πόσο εφικτό μπορεί να είναι μια μικρή χώρα όπως τη δική μας να πάει κόντρα σε αποφάσεις που έχουν ληφθεί για λογαριασμό της από ισχυρές χώρες που θα πιέσουν με κάθε τρόπο για την, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τελική εφαρμογή τους; Μπορεί η αντιπολίτευση της χώρας μας να ακυρώσει τα πάντα και να υποστηρίξει μια εντελώς αντίθετη πολιτική από αυτή που έχει ήδη χαραχθεί στον Λευκό Οίκο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ΝΑΤΟ; Ρητορικά τα ερωτήματα, ας δώσει ο καθένας από εσάς την απάντηση που πιστεύει.

Σίγουρα δεν αποτελεί καλό σημάδι για ένα σύγχρονο κόσμο, το γεγονός ότι βασικές αρχές της Δημοκρατίας  -του πολιτεύματος που γεννήθηκε στη χώρα μας, πρεσβεύοντας ότι «η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού»- παρακάμπτονται, παραμερίζονται, καταπατούνται, με περισσή ευκολία & άνεση και με ποικίλα προσχήματα, και αυτό να αντιμετωπίζεται, στις μέρες μας, ως «κανονικότητα».  Η παγκόσμια στροφή των κρατών στο συντηρητισμό είναι ολοφάνερη, με τους απολυταρχικούς  ηγέτες (προσωπικότητες τύπου Τραμπ, Πούτιν, Ερντογάν) να κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή, χωρίς να δέχονται την κριτική, την αντίθετη γνώμη, το διάλογο. Ένας κόσμος, ωστόσο, όπου κυριαρχεί ο απολυταρχισμός, έστω και καλυμμένος με χίλια δυό προσωπεία, δεν είναι ένας κόσμος ελπίδας αλλά ένας κόσμος σκοτεινός. Θεοσκότεινος.