Εξωτερική πολιτική

Με τα μύρια όσα εσωτερικά προβλήματα της χώρας μας-με κύριο το οικονομικό και τις πολύπλευρες συνέπειες του- να μονοπωλούν το ενδιαφέρον των πολιτών στις συζητήσεις του («όπου πονάει το δόντι πάει η γλώσσα», λέει ο λαός μας), τα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής, οι σχέσεις μας με άλλες χώρες, γειτονικές και μη, περνάνε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα- ή για να το πούμε αλλιώς δεν είναι από τα βασικά θέματα που συνηθίζει να συζητά ο κόσμος στο καφενείο. Η επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην Ελλάδα έδωσε βεβαίως πολλές  αφορμές για συζήτηση ανάμεσα στους πολίτες που ασφαλώς θα επηρεάστηκαν και από τα άφθονα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών τα οποία «ανέλυσαν» κάθε λεπτομέρεια, κάθε φράση, κάθε χειρονομία ως και τη… στάση του σώματος του μουσαφίρη, ο οποίος έδειχνε να θέλει να επιβάλλει την παρουσία του δίπλα στους συνομιλητές του. Δεν έλειψαν, βεβαίως και οι κόντρες κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων (αλίμονο) για τη σκοπιμότητα της επίσκεψης τη δεδομένη στιγμή  και για το πόσο αυτή μπορεί να ήταν, ή να μην ήταν, ωφέλιμη για τη χώρα μας.

Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς, τόσο από την ολοφάνερη κυβερνητική βιασύνη για την πρόσκληση στο γείτονα και την έλλειψη προετοιμασίας για την επίσκεψη, όσο και από τη βιασύνη από πολλές πλευρές να ασκήσουν αρνητική κριτική -δίκαιη ή άδικη- ενόσω ακόμα αυτή η επίσκεψη βρισκόταν σε εξέλιξη, δείχνει την «ελαφρότητα» με την οποία αντιμετωπίζονται δυστυχώς σοβαρά εθνικά θέματα. Όχι από σκοπιμότητα βεβαίως, αλλά στην πολιτική και στη ζωή γενικώς το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Κι αυτό που μπορεί να δει ακόμα και ο πλέον ανυποψίαστος παρατηρητής είναι ότι η χώρα μας, ακόμα και σε θέματα μείζονος εθνικού ενδιαφέροντος, δυσκολεύεται να δώσει  προς τα έξω μια εικόνα ενότητας, συσπείρωσης, ομοφωνίας, ομοψυχίας.

Η εξωτερική μας πολιτική είναι ύψιστης σημασίας για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν και αφορούν την ύπαρξη μας ως χώρα και την παρουσία μας στον παγκόσμιο χάρτη, όπου τα πάντα είναι ρευστά & απρόβλεπτα, τα δεδομένα συχνά αλλάζουν, οι κίνδυνοι πάντα ελλοχεύουν και οι ισορροπίες απειλούνται. Στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό οι διαφωνίες πάντα θα υπάρχουν και αυτό είναι χαρακτηριστικό της πολυφωνίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Στα εθνικά ωστόσο θέματα απαιτείται «εθνική γραμμή», κοινό μέτωπο από όλους- και σοβαρότητα. Προπάντων σοβαρότητα και τεράστια αίσθηση ευθύνης.