Κεριά σβησμένα…

Η συμπλήρωση δύο χρόνων διακυβέρνησης από την συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, την περασμένη εβδομάδα, έδωσε την αφορμή για «απολογισμούς» και σκληρές κριτικές, δυστυχώς όμως δεν έδωσε την ευκαιρία όπως, κατά τη γνώμη μας, θα έπρεπε, σε όλα τα κόμματα και τις παρατάξεις να δουν τη «συνολική εικόνα» της πολιτικής πραγματικότητας της χώρας, όχι μόνο στην τελευταία διετία, αλλά σε όλα τα τελευταία δραματικά χρόνια. Το να σταθεί κανείς μόνο στην κριτική -δίκαιη ή άδικη, αυστηρή ή μετά πολλής κατανοήσεως- της παρούσας κυβέρνησης, είναι σα να βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος, έχοντας μια πολύ περιορισμένη, «λειψή», αντίληψη των όσων τον περιβάλλουν. Σε όλα τα χρόνια της κρίσης οι συχνές εναλλαγές κυβερνήσεων -σε μια χώρα που είχε μέγιστη ανάγκη την πολιτική σταθερότητα για να ελπίζει σε ανάκαμψη!- δεν προέκυψαν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα της παντελώς ανώριμης πολιτικής στάσης, οι αντιπολιτευόμενοι να «πετροβολούν» ανελέητα τους κυβερνώντες, υποσχόμενοι  «σωτηρία» στο λαό -«ανέξοδα, ακοπίαστα, αβασάνιστα». Υποσχέσεις που έφερναν μεν ψήφους, αλλά μόλις οι αντιπολιτευόμενοι γινόταν κυβερνώντες τις ξεχνούσαν, υποχρεωμένοι (και… χρεωμένοι) από τη σκληρή πραγματικότητα, δυσαρεστώντας, αναπόφευκτα, τους ψηφοφόρους τους και… στρώνοντας το χαλί στον επόμενο επίδοξο «θαυματοποιό» κυβερνήτη.

Οι κυβερνώντες μας στα δύσκολα τελευταία χρόνια αρνήθηκαν πεισματικά να αποδεχτούν την ξεκάθαρη αλήθεια: Χωρίς συνένωση πολιτικών δυνάμεων καμιά παράταξη δεν θα μπορέσει ούτε να σταθεί επί μακρόν στην εξουσία, ούτε να δώσει πραγματική, ρεαλιστική, ελπίδα σωτηρίας. Δυστυχώς όλοι όσοι παρέλαβαν την εξουσία επέδειξαν μια στάση, εντελώς αντίθετη σε αυτά που υπαγορεύουν οι περιστάσεις, παρουσιάζοντας το μαύρο άσπρο και τους εαυτούς τους, με περισσή αλαζονεία, ως μοναδικούς σωτήρες. Οι δε αντιπολιτευόμενοι ακολούθησαν την πεπατημένη, την εύκολη οδό του «κατακρίνω τα πάντα» χωρίς να προτείνω κάτι το ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο, πραγματικά σωτήριο. Μέσα σε ένα τέτοιο αρνητικό πολιτικό κλίμα που δεν ευνοεί την παραμικρή ελπίδα εθνικής συνεννόησης για το καλό της χώρας, τα όποια… «γενέθλια» των παρατάξεων για τα χρόνια της εξουσίας τους θα παραπέμπουν -για να δανειστούμε τα λόγια του ποιητή- σε «μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη…», θυμίζοντας όχι γιορτή αλλά μνημόσυνο απολεσθέντων ελπίδων.