Νέοι χωρίς ελπίδα

Μια  ενδιαφέρουσα έρευνα που δημοσιεύθηκε αυτές τις μέρες για τους νέους της Ευρώπης ανέδειξε το… αναμενόμενο: οι πλέον απαισιόδοξοι είναι οι νέοι  της Ελλάδας, καθώς το 82% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι η ζωή τους θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο και θα είναι χειρότερη από αυτή των γονιών τους. Με άλλα λόγια, οι νέοι μας η ελπίδα και το μέλλον του τόπου μας, δεν ελπίζουν ούτε πιστεύουν ότι μπορούν «να έχουν μέλλον» στη χώρα μας. Αξίζει δε να αντιπαρατεθεί στα παραπάνω η επισήμανση πως άλλες χώρες του Νότου, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, παρά το γεγονός ότι  έχουν, όπως και μείς, υψηλά ποσοστά ανεργίας στους νέους, βλέπουν τα επόμενα χρόνια με θετική ματιά. Αυτό και μόνο αρκεί για να δείξει πως το κοινωνικό πρόβλημα για την  Ελλάδα και τη νεολαία της είναι πια τόσο βαθύ τραύμα και αιμορραγούσα πληγή που δεν αφήνει περιθώρια  αισιοδοξίας για βελτίωση, ανάκαμψη, αναστροφή του αρνητικού κλίματος. Αυτή η πικρή και άκρως απογοητευτική διαπίστωση, δείχνει ξεκάθαρα ποια είναι η  μεγαλύτερη ζημιά που προκάλεσε η οικονομική κρίση στη χώρα: το να οδηγήσει σε μαρασμό τα βλαστάρια της Ελλάδας, εμποδίζοντας την να ξανανθίσει και να αναγεννηθεί.

Οι νέοι στη χώρα μας δεν διαβλέπουν στον ορίζοντα ένα καλύτερα οικονομικό αύριο- και δεν περιμέναμε βεβαίως τα στοιχεία της ευρωπαϊκής έρευνας που προαναφέραμε, για να το διαπιστώσουμε αυτό. Το γνωρίζουμε καλά από τον αυξανόμενο αριθμό των ανέργων και από τους νέους επιστήμονες που ξενιτεύονται για να συναντήσουν το μέλλον τους «αλλού», μακριά από μια πατρίδα που μοιάζει εχθρική και αφιλόξενη για όποιον ονειρεύεται να δημιουργήσει, να προκόψει. Αν αυτό το τόσο αρνητικό για την παραμικρή ελπίδα ανάκαμψης περιβάλλον δεν αλλάξει, με τη συνδρομή όλων, πολιτικών και πολιτών, η χώρα μας είναι καταδικασμένη. Η αλλαγή ωστόσο του κλίματος απαιτεί αλλαγή νοοτροπιών, χρειάζεται εθνική συναίνεση, συστράτευση δυνάμεων, ομοψυχία. Όσο τα κόμματα νοιάζονται μόνον για τα εκλογικά τους ποσοστά, την πολιτική τους δύναμη και τις έδρες τους στο Κοινοβούλιο,  η χώρα ως… γραία καταβεβλημένη από τα χρόνια προβλήματα της, χωρίς νέους- παιδιά κι εγγόνια δίπλα της να τη στηρίξουν και να την βοηθήσουν να ξανασταθεί στα πόδια της, δεν έχει τίποτα άλλο να αναμένει, παρά το μοιραίο τέλος της.