Ποιος θα μας σώσει;

«Ζητείται σωτήρας» -ή «Ζητείται σωτηρία», το νόημα είναι ίδιο- θα μπορούσε να είναι ο τίτλος μιας… «Μικρής αγγελίας» δημοσιευμένης από τον (απογοητευμένο) Ελληνικό λαό.  Η πικρή αλήθεια είναι ότι όσοι σωτήρες εμφανίστηκαν μέχρι τώρα,  αποδείχτηκαν στην πράξη «μικροί» και «λίγοι» στη διαχείριση της οικονομικοκοινωνικής κρίσης. Είναι, βλέπεις, τέτοιο το μέγεθος του προβλήματος που είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί χωρίς εθνική συστράτευση. Μια, οποιαδήποτε, κυβέρνηση η οποία έχει απέναντι της την κοινωνία που αδημονεί για «θαύματα» και την αντιπολίτευση που την πολεμά νυχθημερόν, είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα σε μέτρα που πρέπει να ληφθούν και  τις υποσχέσεις στους ανυπομονούντες,  για να δουν επιτέλους φως στο τούνελ, πολίτες, που πρέπει, εν μέρει τουλάχιστον,  να τηρηθούν.

Η ευθύνη των πολιτικών μας για το διαιωνιζόμενο φαύλο κύκλο των προβλημάτων της χώρας ,που όχι μόνο δεν επιλύονται αλλά γιγαντώνονται,  είναι τεράστια. Διότι από το πρώτο διάστημα που φάνηκε το τεράστιο μέγεθος της κρίσης θα έπρεπε οι πολιτικές παρατάξεις να βρουν κοινό τόπο συνεργασίας, ώστε η χώρα να έχει τη δυνατότητα  να χαράξει εθνική στρατηγική και να σταθεί απέναντι στους δανειστές μας, ως «μια γροθιά», αποφασισμένη να παλέψει για τη σωτηρία της και όχι παντελώς αδύναμη και ανίκανη να εκφράσει την παραμικρή δική της πρόταση, σχέδιο, πολιτική. Η εικόνα του πολιτικού μας συστήματος στα χρόνια της κρίσης ήταν -και συνεχίζει δυστυχώς να είναι- τραγελαφική. Οι πολιτικοί μας είναι σαν… συγγενείς που τσακώνονται πάνω από το προσκέφαλο του ασθενούς, διαφωνώντας για τον τρόπο θεραπείας του, ροκανίζοντας το χρόνο και επιδεινώνοντας την κατάσταση του.

Με κάθε νέα κυβέρνηση γεννιέται πάντα στους πολίτες μια νέα-έστω και αμυδρή-  ελπίδα που δυστυχώς χάνεται γρήγορα υπό το βάρος της σκληρής πραγματικότητας και την πίεση των συνεχών μέτρων τα οποία δεν συνοδεύονται από την παραμικρή αχτίδα φωτός ότι, τουλάχιστον, «πιάνουν τόπο».  Η ανάγκη του κόσμου για ένα πολιτικό σωτήρα που θα μπορούσε να εμπνεύσει τέτοια εμπιστοσύνη για τις ικανότητες του, ώστε οι θυσίες να είναι σίγουρο ότι θα έχουν αντίκρισμα, είναι μεγάλη, αλλά παρά τη ζήτηση… προσφορά, ξεκάθαρη, εγγυημένη, πιστευτή για τον κοσμάκη, δυστυχώς δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.  Έτσι κι αλλιώς η κρίση στη χώρα δεν είναι υπόθεση ενός, για να αντιμετωπιστεί απαιτεί συστράτευση δυνάμεων, διαφορετικά δεν υπάρχει σωτηρία…