Πολιτικό ανάστημα

Από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης που μας ταλανίζει όλα τα τελευταία χρόνια φάνηκε η έλλειψη της χώρας μας  σε πολιτικούς «υψηλού αναστήματος», ικανούς  να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στους πολίτες ότι μπορούν να μας οδηγήσουν με σιγουριά στην έξοδο από το σκοτεινό τούνελ. Καθώς το παλιό πολιτικό σύστημα υπέστη μεγάλη φθορά, λόγω των αναμφισβήτητων ευθυνών του, τη θέση των «φθαρμένων» πολιτικών στην πρωτοκαθεδρία της πολιτικής σκηνής  πήραν με άνεση λαϊκιστές πολιτικοί που έταξαν τα πάντα στους πάντες. Την ώρα που η χώρα βούλιαζε ολοένα και περισσότερο στην κινούμενη άμμο της κρίσης, οι παλιοί πολιτικοί έδειχναν σαστισμένοι και ανήμποροι να προτείνουν σχέδιο σωτηρίας, ενώ οι νέοι πολιτικοί που αναδύθηκαν, λόγω συνθηκών, στο προσκήνιο, έδειξαν περισσό θράσος αλλά και άγνοια κινδύνου, παρουσιαζόμενοι ως «θαυματοποιοί». Το δραματικό αποτέλεσμα ήταν η χώρα να συνεχίζει να περιφέρεται στο λαβύρινθο της κρίσης, διογκώνοντας τα προβλήματα της και βυθίζοντας το λαό στην απογοήτευση. Η «Kolotoumba» -όπως καθιερώθηκε ως… διεθνής όρος!- των νυν κυβερνώντων που εφάρμοσαν τελικά όσα κατέκριναν  και η αμηχανία της αντιπολίτευσης να αρθρώσει κάποια ρεαλιστική αντιπρόταση απλά παγίωσαν στη συνείδηση του κοσμάκη την απαξιωτική άποψη που είχε προ πολλού σχηματίσει για τους πολιτικούς μας.

Δυστυχώς για τη χώρα μας, το μικρό μέγεθος των πολιτικών της φαίνεται ακόμα περισσότερο στα εθνικά ζητήματα. Δεν πιστεύεις στα αυτιά σου να ακούς με τι ευκολία οι ηγέτες και τα στελέχη  των παρατάξεων τσακώνονται μεταξύ τους, με φτηνά επιχειρήματα, ειρωνείες και  κοινότυπες εκφράσεις,  λες και το θέμα της διαμάχης τους είναι το ποιος πέταξε απόνερα στην αυλή. Και ο πλέον αδαής πολίτης εύλογα προβληματίζεται για το πόσο επιζήμιο είναι θέματα τεράστιας εθνικής σημασίας να μην αντιμετωπίζονται με κοινή εθνική γραμμή και ομοψυχία αλλά να χρησιμοποιούνται ως «ευκαιρία» για να χτυπηθεί ο «αντίπαλος», μια άλλη παράταξη. Με αυτά κι αυτά, φτάσαμε σήμερα να πανηγυρίζουμε που μια γειτονική μας χώρα θα ονομάζεται και με τη δική μας συναίνεση «Μακεδονία». Τα οστά αγωνιστών και πολιτικών του παρελθόντος θα τρίζουν μπροστά στην εικόνα μιας Ελλάδας που στηρίζεται σε ολοφάνερα αδύναμους ώμους πολιτικών που δεν συναισθάνονται το βάρος της ευθύνης.