Πολιτικοί πανηγυρισμοί

Στην πολιτική σκηνή -που συχνά έχει πολλά κοινά σημεία με τη θεατρική- είναι σύνηθες οι κυβερνώντες να πασχίζουν να μας πείσουν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερο και οι αντιπολιτευόμενοι να επισημαίνουν όσο μπορούν πιο έντονα το ακριβώς αντίθετο: ότι τα πράγματα δηλαδή πάνε από το κακό στο χειρότερο. Εάν επρόκειτο για θεατρικό έργο θα μιλούσαμε για μια φαρσοκωμωδία- καθώς όμως πρόκειται για την τύχη της χώρας και για τις ζωές μας τις ίδιες , δυστυχώς μιλάμε για ένα κανονικό δράμα, όπου ελπίδα όλων θα ήταν μια ευεργετική ανατροπή στο φινάλε που θα επέτρεπε να μιλάμε για happy end- ευτυχές τέλος.  Ουδείς μπορεί να κατακρίνει εύκολα μια κυβέρνηση –την παρούσα στην συγκεκριμένη περίπτωση- που βλέπει τα πράγματα με άκρως θετικό μάτι καλώντας τους πολίτες να μοιραστούν την αισιοδοξία της. Με κύριο επιχείρημα ότι τα Μνημόνια τυπικά τελειώνουν με το τέλος του φετινού Αυγούστου, οι Έλληνες καλούνται να πιστέψουν ότι η λύτρωση μετά από πολλά χρόνια δυσκολιών, έρχεται. Το περίφημο «φως στο τούνελ» που αναζητούσαμε τόσο καιρό αρχίζει να λαμπυρίζει. Τα επαινετικά σχόλια των Ευρωπαίων Εταίρων μας ακούγονται ενθαρρυντικά. Η κυβέρνηση σα να κλείνει συνωμοτικά το μάτι στους ψηφοφόρους ότι «κάποιο περιθώριο παροχών υπάρχει και θα αξιοποιηθεί».  Γενικά γίνεται μια φιλότιμη προσπάθεια να πειστούμε ότι το κλίμα μπορεί να αλλάξει- το ερώτημα ωστόσο είναι πόσοι στ΄ αλήθεια πείθονται γι αυτό.

Η οικονομία είναι πρώτα απ΄ όλα… ψυχολογία. Πίσω από τους αριθμούς και τις στατιστικές υπάρχουν οι άνθρωποι και οι ζωές τους που αποτελούν τον πιο ξεκάθαρη δείκτη, την πιο εύγλωττη εικόνα της πραγματικής οικονομίας. Το αν «επιχειρούν», αν βρίσκουν δουλειά, αν ξοδεύουν, αν μένουν στη χώρα τους ή υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να αναζητήσουν την τύχη τους εκτός συνόρων. Με βάση αυτή την εικόνα, η ελληνική κοινωνία δεν αισιοδοξεί- αγωνιά. Δεν προχωρά μπροστά- μένει στάσιμη. Δεν πατά γερά στα πόδια της- είναι μετέωρη. Τα χαμόγελα των κυβερνώντων και οι μεγαλόστομες δηλώσεις περί «επιτυχίας», «θετικών εξελίξεων», «καλύτερων ημερών», «αναπτυξιακής πορείας» δεν συμβαδίζουν με τα σκυθρωπά πρόσωπα μιας κοινωνίας που τσακίστηκε στη δίνη της κρίσης και οι πληγές της παραμένουν ανοιχτές. Η πικρή αλήθεια είναι πως η μέρα που ο λαός θα πανηγυρίσει πραγματικά δεν φαίνεται να είναι κοντά- ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι δεν θα είναι υπερβολικά πολύ μακριά.