Προσεχώς: Χειμώνας

Το καλοκαίρι εν Ελλάδι -και ειδικά εδώ, στον κρητικό νότο- μπορεί να έχει διάρκεια και πέραν των ημερολογιακών μηνών που ορίζουν την εποχή του, ωστόσο η σκέψη όλων είναι ήδη στραμμένη στο φετινό χειμώνα και στα όσα αυτός μπορεί να φέρνει, πέραν των διαρκών οικονομικών βαρών και υποχρεώσεων, μετά δόσεων και διακανονισμών ή άνευ. Με τον κοσμάκη να λυγίζει υπό το βάρος της σκληρής καθημερινότητας, την κυβέρνηση να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στο αβυσσαλέο χάσμα της πολιτικής που εφαρμόζει και των όσων υποσχόταν ότι θα πράξει και την αντιπολίτευση απλώς να περιμένει τη σειρά της για να αναλάβει την εξουσία, αυτό που ολοφάνερα λείπει από το όλο θλιβερό σκηνικό, είναι η ελπίδα, η προσδοκία ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν, ότι οι σκληρές, στα όρια της εξόντωσης, θυσίες όλων των τελευταίων χρόνων θα πιάσουν επιτέλους τόπο. Αν βρισκόμαστε ωστόσο σε ένα διαρκές αδιέξοδο, αυτό οφείλεται στη στάση που εφάρμοσαν οι πολιτικοί μας όλα τα χρόνια της κρίσης. Μια στάση- θέατρο του παραλόγου η οποία μπορεί να συνοψιστεί στη φράση «καταγγέλλω μετά βδελυγμίας, ως αντιπολιτευόμενος, τα μνημόνια, τους κανόνες, τους όρους και τα μέτρα που μας επιβάλλουν οι δανειστές, μέχρι να πάρω την εξουσία από τους προηγούμενους. Στη συνέχεια δηλώνω ότι η πραγματικότητα με υποχρεώνει να εξακολουθήσω την ίδια πολιτική, εφαρμόζοντας την… με καλύτερο τρόπο».

Καθώς ήδη κυκλοφορούν σενάρια για εθνικές κάλπες ακόμα και εντός του 2017, για να προλάβουν οι κυβερνώντες την ακόμα μεγαλύτερη αποσύνθεση των εκλογικών ποσοστών τους, μπορεί να συναισθανθεί κανείς πως, είτε στηθούν πρόωρες κάλπες είτε όχι, η χώρα θα βιώνει μια διαρκή προεκλογική περίοδο με ότι αυτό συνεπάγεται για την πρόοδο των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων της και κυρίως για τη δοκιμαζόμενη οικονομία της. Όπως και να χει, καθώς η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου των νυν κυβερνώντων  αδειάζει σιγά-σιγά, όπως έγινε και με τους προηγούμενους και τους προ-προηγούμενους, αυτοί που κράτησαν τις τύχες της χώρας μας στα χέρια τους, όλο το τελευταίο διάστημα, θα κληθούν να κάνουν τον απολογισμό τους για το πόσο η θητεία τους ωφέλησε τη χώρα, πόσο την προχώρησε μπροστά, πόσο ανακούφισε τα βάρη των δοκιμαζόμενων πολιτών, πόσο στήριξε την ελπίδα τους για διέξοδο το ταχύτερο δυνατό ή αν αυτή η ελπίδα  φαίνεται να απωλέσθηκε οριστικά.