Σε διαρκή εκκρεμότητα

Η διαρκής εκκρεμότητα του κλεισίματος της αξιολόγησης της χώρας μας από τους δανειστές της προκειμένου να λάβουμε μια ακόμα δόση χρημάτων, κυριαρχεί στην επικαιρότητα των ημερών, χωρίς να διαφαίνεται ξεκάθαρη ευοίωνη εξέλιξη  στον ορίζοντα. Η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα μια φορά σε αγωνιώδη αναμονή, με όλα τα αρνητικά σενάρια να κάνουν εκ νέου την εμφάνιση τους, δημιουργώντας ένα αβέβαιο και ζοφερό κλίμα- ότι χειρότερο για μια οικονομία που παλεύει να ανακάμψει. Πηγές της ευρωζώνης, σύμφωνα με τα γραφόμενα στον τύπο, ανέφεραν  πως εάν δεν υπάρξει συμφωνία μέχρι το Eurogroup της 20^ης Φεβρουαρίου, το ζήτημα θα παραπεμφθεί στην επόμενη συνεδρίαση στις 20 Μαρτίου, με αυξημένη όμως την πιθανότητα ενδιάμεσες εξελίξεις να δυσκολέψουν περαιτέρω την επίτευξη συμφωνίας. Όλα αυτά, την ώρα που είναι φανερό πως  η κάθε καθυστέρηση και η όποια κωλυσιεργία -που μπορεί να προέρχονται και από τη μεριά μας-  επιδρούν άκρως αρνητικά στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και δανειστών, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την ήδη δραματική  θέση της χώρας μας.

Στο όλο, προαναφερθέν, σκηνικό της παρούσας κατάστασης συνοψίζεται το πρόβλημα της Ελλάδας: Διστακτικότητα, αναβλητικότητα, ατολμία, αποτελούν από το ξέσπασμα της κρίσης άκρως αρνητικούς παράγοντες που χαρακτήρισαν την στάση όλων των κυβερνήσεων, επιφέροντας άσχημες συνέπειες για τον τόπο για τον απλούστατο λόγο πως η καθυστέρηση στη λύση οποιουδήποτε προβλήματος το μεγιστοποιεί, το κάνει πολυπλοκότερο και κατά συνέπεια πιο δυσεπίλυτο. Οι κυβερνώντες σπαταλούσαν πάντα χρόνο αποφεύγοντας να λάβουν καίριες και άμεσα εφαρμόσιμες αποφάσεις έχοντας προτεραιότητα να διασώσουν όχι τη χώρα αλλά το κομματικό τους «ακροατήριο» και τις ψήφους όσο γίνεται περισσότερων πολιτών. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την κραυγαλέα απουσία εθνικής στρατηγικής, σχεδίου, προγράμματος, πρότασης, και την έλλειψη ομοψυχίας ανάμεσα στις πολιτικές παρατάξεις και κατά συνέπεια στο λαό, αποτελούν βαριές αλυσίδες στα πόδια της χώρας που δεν την αφήνουν να προχωρήσει μπροστά. Ας το πάρουμε απόφαση, ωστόσο, πως  όσο κι αν προσπαθούμε να παρακάμψουμε το δύσκολο δρόμο, θα τον βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας, με το μόνο που θα έχουμε επιτύχει να είναι η παράταση της αβεβαιότητας.