Από τις γειτονιές του Ηρακλείου στο αμερικάνικο όνειρο!

Είναι από τους πιο γοητευτικούς και ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του και είναι από το Ηράκλειο. Ο Μάνος Γαβράς μεγάλωσε στη συμβολή των οδών  Εθνικής Αντιστάσεως και Παπανδρέου, όταν τα παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο στον χωματόδρομο και τα σπίτια δεν έκλειναν ερμητικά από τον φόβο.

Έγινε ηθοποιός, πρωταγωνίστησε σε σίριαλ και σε ταινίες, αλλά όταν όλα έμοιαζαν να παίρνουν τον δρόμο τους, αποφάσισε να φύγει για την Αμερική.

Εκεί κατάφερε να παίξει σε αρκετές ταινίες, ενώ στην τελευταία με τίτλο «Swing away” που γυρίστηκε στην Ρόδο, έχει έναν από τους βασικούς ρόλους.

Μάλιστα, η ταινία εκθειάστηκε στην σημαντική εκπομπή “Good morning America”, όπου τονίστηκε  ότι δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να δει αυτό το φιλμ και να μην βάλει στην πρώτη τριάδα των προορισμών που θέλει να επισκεφθεί πριν φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο στη Ρόδο.

Ο γνωστός ηθοποιός “πρωταγωνιστεί” και στη δημιουργία στούντιος και διεθνούς σχολής κινηματογράφου στη  Σύρο από τον βραβευμένο σκηνοθέτη και συνεργάτη του Steven Bernstein. Πριν από λίγες ημέρες, μάλιστα, βρέθηκε στη Σύρο για να διδάξει μαζί με τον σκηνοθέτη σε νέους από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Μιλώντας στην “Π” ο Ηρακλειώτης ηθοποιός τονίζει την ανάγκη να ληφθούν μέτρα και να γίνουν  υποδομές, ώστε η Ελλάδα να γίνει πόλος έλξης σε ξένες παραγωγές, όπως έχει ήδη γίνει η γειτονική Βουλγαρία αλλά και Μάλτα που θεωρείται το νέο Χόλιγουντ.

Ο ίδιος ετοιμάζει τη νέα του ταινία που θα γυριστεί και στην Κρήτη τον επόμενο χρόνο, όμως όσο μακριά κι αν ταξιδέψει το νησί, όπως λέει, θα επιδρά πάνω του έτσι: “Σαν να γυρίζω στη  σωστή ματιά που βλέπω τον κόσμο. Σαν αυτή η ματιά, το photo view, να είναι αυτή που μπορώ να δω όλο τον κόσμο προς τα έξω. Οπουδήποτε αλλού και αν είμαι, νιώθω ότι μου λείπουν οπτικές γωνίες. Όταν έρχομαι στο Ηράκλειο. νιώθω ότι μπορώ να έχω 360 μοίρες τη ζωή μπροστά μου”.

“Στη Βουλγαρία γυρίζονται τεράστιες χολιγουντιανές παραγωγές κι όχι, δυστυχώς, στην Ελλάδα”

– Πρωταγωνιστείς στην ταινία «Swing away” που γυρίστηκε στη Ρόδο. Μίλησέ μας γι’ αυτήν και πόσο σημαντικό είναι ένας Έλληνας να πρωταγωνιστεί σε μια ξένη και δη αμερικάνικη ταινία;

– Αυτή η ταινία ήταν ένα μακρόπνοο σχέδιο με ιστορία πάνω από 10 χρόνια που πραγματοποιήθηκε από τον George Stefanopoulos, ο οποίος είναι παραγωγός στη Νέα Υόρκη και πρώτος ξάδελφος του George Stefanopoulos που τον γνωρίσαμε ως σύμβουλο του προέδρου Κλίντον.

Είναι ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, η οποία στον χώρο της, το γκολφ, έχει φτάσει στην κορυφή, αλλά ταυτόχρονα έχει φτάσει στον πάτο όσον αφορά στην ιδιωτική της ζωή. Έτσι, όταν φερθεί λάθος σ’ έναν πολύ σημαντικό αγώνα, θα αποβληθεί για έναν χρόνο.

Με τους παπαράτσι να την κυνηγούν, αποφασίζει να πάει στο χωριό της στην Ρόδο, στον παππού και τη γιαγιά της για να βρει τον εαυτό της. Εκεί γνωρίζεται και δένεται με την κόρη μου, η οποία είναι 11 ετών και έχει όνειρο να γίνει γκόλφερ. Εγώ στην αρχή εμφανίζομαι αρνητικός, αλλά μέσα από αυτήν την αντίθεση γεννιέται ένας έρωτας.

Παράλληλα εκτυλίσσεται και μια μάχη τύπου ‘’Δαβίδ και Γολιάθ’’, καθώς ένας αμερικανός επιχειρηματίας όπως ήταν ο Donald Trump που είναι και έμπειρος γκόλφερ αγοράζει το γκολφ της περιοχής, όχι για την αναπτυξη, αλλά για να μεταπωλήσει τη γη.

Είναι μια ρομαντική κομεντί με πολλά νοήματα για τη ζωή, με πολύ συναίσθημα. Υπάρχουν στιγμές που δακρύζεις, αλλά και πολύ γέλιο. Μια ταινία για όλη την οικογένεια.

Στην Αμερική βγήκε ήδη και πάει πάρα πολύ καλά, ενώ έκανε ταυτόχρονα πρεμιέρα και σε όλες τις πλατφόρμες video demand, αλλά και στις καλωδιακές, ταυτόχρονα με τη διανομή της στις αίθουσες και στον Καναδά.

– Θα την δούμε στην Ελλάδα;

– Στην Ελλάδα δεν ξέρω, φαντάζομαι ναι. Δεν ξέρω αν έχουν κλείσει συμφωνία με κάποιον τοπικό διανομέα, αλλά άκουσα ότι υπάρχουν συζητήσεις.

– Ο ρόλος είναι πρωταγωνιστικός και είναι πάρα πολύ σημαντικό. Πώς ένας Έλληνας που έχει φτάσει στην Αμερική πριν λίγα χρόνια το κατάφερε αυτό;

– Δεν στέκομαι σε αυτό πλέον. Δεν σκέφτομαι αν είμαι Έλληνας ή όχι. Για μένα κάθε δουλειά είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, είτε είναι μια ταινία που γυρίζεται στην Ελλάδα, στην Αμερική είτε στη Σκανδιναβία. Ίσως παλαιότερα, όταν ήμουν μικρότερος, επειδή γενικά ήταν δύσκολο για έναν Έλληνα να δουλέψει έξω, το έβλεπα κι έτσι, αλλά πλέον περνώντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και δουλεύοντας έξω δεν με απασχολεί καθόλου.

Η προβολή της Ελλάδας

– Η γλώσσα δεν παίζει ρόλο;

– Μου είναι φυσικό, γιατί πλέον παίζω στα αγγλικά και έχω κάνει και άλλες δουλειές. Μάλιστα ξεκινάμε μια άλλη ταινία σε μερικούς μήνες. Πλέον είναι και στιγμές που μου είναι πιο άνετο να παίζω στα αγγλικά παρά στα ελληνικά… Τώρα αν κάτσω να το αξιολογήσω ότι ως ελληνας βγήκα έξω και τα κατάφερα, προτιμώ να μην σπαταλώ χρόνο με τέτοια πράγματα, αλλά να δίνω την ενέργειά μου σε ουσιαστικά πράγματα, που σε πάνε παρακάτω και σε βελτιώνουν.

Περισσότερο είμαι χαρούμενος που είναι μια ταινία που προβάλλει την Ελλάδα στο εξωτερικό και που κι εγώ με το λιθαράκι μου συμβάλλω σ’ αυτό το πράγμα. Η ταινία κατά ένα μεγάλο μέρος γυρίστηκε στη Ρόδο και στην Πίνδο, ένα άλλο μέρος στην Νέα Υόρκη. Μάλιστα, όπως είπε και ο John Harry, στην σημαντική εκπομπή “Good morning America”, πριν λίγες μέρες, δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να δει αυτήν τη ταινία και να μην βάλει στην πρώτη τριάδα των προορισμών που θέλει να επισκεφθεί πριν φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο την Ελλάδα. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό ειδικά στις δύσκολες μέρες που περνάμε σαν χώρα.

Η προσπάθεια  της Σύρου

Γιατί η Ελλάδα με τις τόσες ομορφιές δεν μπορεί να γίνει καν Μάλτα, όπου γυρίζονται τόσες ταινίες. Η Κρήτη π.χ. θα μπορούσε να γίνει μια Μάλτα όσον αφορά τις ταινίες που γυρίζονται. Τι λείπει και τι πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη σου;

Ένα βασικό που έλειπε για πολλές δεκαετίες κι έγινε πρόσφατα ήταν να θεσμοθετηθεί η επιστροφή φόρου. “Τax credit” λέγεται στα αγγλικά και υπάρχει στις περισσότερες χώρες στον κόσμο. Aυτό στην ουσία απαλλάσσει τους επενδυτές που έρχονται σε μια χώρα για να γυρίσουν μια ταινία από μεγάλο μέρος των φόρων, με αντάλλαγμα τις δουλειές που θα δώσουν σε ντόπιους, συνεργεία, κομπάρσους και τη διαφήμιση που θα κάνουν στο εξωτερικό για τη χώρα. Η Μάλτα όπως είπατε είναι πλέον ένα δεύτερο Hollywood, αλλά είναι και άλλες περιοχές, όπως η Βουλγαρία, η Κροατία και άλλες.

Η λίστα δεν τελειώνει, αλλά δυστυχώς δεν περιλαμβάνει την Ελλάδα. Τώρα έγινε για πρώτη φορά – και είναι επίκαιρη η ερώτησή σου – κάτι που δεν περίμενα να δω, ότι δηλαδή ο σκηνοθέτης μιας δικής μου ταινίας, που έχω γραψει εγώ, την οποία δουλεύουμε για να γυριστεί κάποια στιγμή, ο βραβευμένος Steven Bernstein, έκανε μια σχετική πρωτοβουλία. Τον έφερα στην Ελλάδα, γιατί η δική μου ταινία έχει ελληνική υπόθεση.

Πήγαμε στη Σύρο, που του άρεσε πολύ και με τη βοήθεια του περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου και μαζί και όλους τους τοπικούς και πολιτικούς παράγοντες ξεκίνησε μια προσπάθεια πριν έναν χρόνο και για πρώτη φορά ψηφίστηκε τον Αύγουστο που μας πέρασε η απαλλαγή αυτού του φόρου. Έχει βέβαια δουλειά ακόμα γι’ αυτό αλλά το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε. Έ

τσι αποφασίστηκε να γίνουν κινηματογραφικά στούντιο στη Σύρο αλλά και διεθνής σχολή κινηματογράφου και (σ.σ. η συνεντευξη έγινε όταν ο Μ. Γαβράς βρισκόταν στην Κρήτη) θα πάω κι εγώ εκεί, για να διδάξω για δύο ημέρες στο πρώτο 7ήμερο σεμινάριο που γίνεται με τον Bernstein. Έχει 220 μαθητές από όλο τον κόσμο για τους Έλληνες είναι δωρεάν. Στο μέλλον σχεδιάζονται εγκαταστάσεις σχολών και κινηματογραφικά στούντιος για να προσελκύσουν επενδύσεις από το εξωτερικό.

Για το θέμα δόθηκε συνέντευξη Τύπου, με τον αρμόδιο υπουργό τον κ. Παπά αλλά και με τις υπουργούς Πολιτισμού και Τουρισμού. Το θέμα βρίσκεται σε καλό δρόμο.

Πρέπει πάντως να δώσω συγχαρητήρια στον κ. Στεφανόπουλο που είχε πάρα πολλές προτάσεις να πάμε σε άλλες χώρες, αλλά λόγω της ελληνικής του καταγωγής, είναι δεύτερης γενιάς, έχασε λεφτά για να έρθει στην Ελλάδα.

– Τι πρέπει να γίνει πλέον;

Κάτι άλλο που θα χρειαστεί χρόνος για να χτιστεί είναι ότι δεν φτάνει μόνο να υπάρχει ο νόμος, πρέπει και στηρίξουμε τον νόμο με υποδομές. Δεν φτάνει μόνο να υπάρχει φορολογική απαλλαγή, δεν υπάρχουν studios εδώ, δεν υπάρχουν sound stages, όπως λέμε. Στη Βουλγαρία γυρίζονται τεράστιες ταινίες χολιγουντιανές. Tαινίες που βλέπουμε με τον Λευκό Οίκο, με καταστροφές γυρίζονται όλες στη Βουλγαρία που έχει απίστευτα εξειδικευμενα στούντιος που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Αρα και εδώ να έρθουν, αυτό το κομμάτι θα πρέπει να το κάνουν στο εξωτερικό. Αν υπήρχαν στούντιος, αυτό το έσοδο θα έμενε στην Ελλάδα. Οπότε όλα αυτά πρέπει να τα δούμε σιγά σιγά.

Για να σου δώσω ένα τελευταίο παράδειγμα: Το The Bourne Identity, η προτελαυταία από τις ταινίες δράσης της σειράς με τον Ματ Ντέιμον, είχε ένα κομμάτι γυρισμένο στη Μύκονο. Στην τελευταία ταινία σχεδόν όλη η αρχή της, 15 λεπτά, που είναι πολύ μεγάλο μέρος του φιλμ, είχε γραφτεί για να γυριστεί στην Αθήνα, στο μετρό, στο Σύνταγμα και στην Πλάκα. Ήρθαν οι άνθρωποι σε επαφή με την πολιτεία, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν μια λύση. Θα ξόδευαν 16-17 εκατομμύρια για κάποιες μέρες. Τελικά έφυγαν και πήγαν στην Τενερίφη κι έφτιαξαν σε σκηνικά το Σύνταγμα. Αν κάποιος δει την ταινία, θα νομίζει ότι είναι στην Αθήνα. Όλες οι σκηνές του ελληνικού μετρό γυρίστηκαν στο Λονδίνο. Και στις δύο αυτές πόλεις υπάρχουν φορολογικές απαλλαγές. Χάσαμε και το “Mama mia” το 2ο που γυρίστηκε όλο στην Κροατία. Αν αναλογιστεί αυτό τον όγκο της διαφήμισης και τα εισοδήματα που θα είχαμε σαν χώρα, τα νούμερα είναι εξωφρενικά. Άρα ελπίζω τα βήματα να προχωρήσουν γρήγορα. Γιατί έμψυχο δυναμικό έχουμε και ταλαντούχους ηθοποιούς και καλά συνεργεία, απλώς μας λείπουν οι υποδομές και αυτή η εφαρμογή των φοροαπαλλαγών.

– Πόσο συχνά επιστρέφεις στην Κρήτη και τι αντλείς από εδώ όταν φεύγεις για τα επόμενά σου ταξίδια;

– Η Κρήτη για μένα είναι σαν να έχω τον φορτιστή μου εδώ και όταν νιώθω ότι μου τελειώνει η μπαταρία έρχομαι εδώ και φεύγω με γεμάτη την μπαταρία. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Ήρθα κουρασμένος. Έλειπα για μια νέα ταινία που θα κάνουμε γυρίσματα και στην Κρήτη, μετά ήμουν Ibiza, Κροατία, κ.λπ. και με το που ήρθα μόλις 5 μέρες έχω ηρεμήσει. Οικογένεια, φίλοι, βόλτες. Είναι σαν να γυρίζω στη βάση μου και να θυμάμαι ποιος είμαι. Με τις αρχές που πήρα από την οικογένειά μου προσπαθώ να θυμηθώ τι όνειρα είχα, γιατί, ξέρεις όταν κατακτάς τα όνειρα ή ένα μέρος απ’ αυτά, μπαίνεις στην ουσία της δουλειάς και ξεχνάς ότι αυτό ήταν ένα όνειρο και καλό είναι να θυμάσαι και το ρομαντικό κομμάτι. Έτσι φεύγω με άλλη όρεξη και με καινούρια σχέδια. Κάθε φορά είναι σαν να γυρίζω στη σωστή ματιά που βλέπω τον κόσμο. Σαν αυτή η ματιά, το photo view, να είναι αυτή η ματιά που μπορώ να δω όλο τον κόσμο προς τα έξω. Οπουδήποτε αλλού και αν είμαι νιώθω ότι μου λείπουν οπτικές γωνίες. Όταν έρχομαι στο Ηράκλειο, νιώθω ότι μπορώ να έχω 360 μοίρες τη ζωή μπροστά μου.

Τα επιχειρηματικά σχέδια και ο “Φυστίκιος ο Αιγινίτης”

– Τι ετοιμάζεις τώρα;

«Εδώ και τρία χρόνια ασχολούμαι επιχειρηματικά με 4 μαγαζιά στη Μύκονο, 3 εστιατόρια και ένα μεγάλο beach Resort, που  λέγεται Santana, το οποίο έχει τη μεγαλύτερη πισίνα στην Ευρώπη. Είναι το καινούργιο μας απόκτημα – άνοιξε φέτος – και επεκτεινόμαστε τώρα και σε κάποια μαγαζιά στο εξωτερικό, πρώτα στην Κροατία. Aυτό είναι στον χώρο της φιλοξενίας /εστίασης. Έχω τα βιβλία μου, τον «Φυστίκιο τον Αιγινίτη» και τώρα ετοιμάζω και το τρίτο βιβλίο μου.

“Μια νέα ταινία που θα γυριστεί και στην Κρήτη”

– Και καλλιτεχνικά τι ετοιμάζεις αυτή τη στιγμή;

– Πέρα από τα βιβλία μου, κάνω μια νέα ταινία που θα γυριστεί στο Λος Άντζελες, στον Καναδά και την Κρήτη. Ξεκινάει 10 Μαΐου, τον Μάη που μας έρχεται. Λέγεται “Red door and lemon tree”, η παραγωγός είναι Ελληνοκαναδή, δεύτερης γενιάς, η Μαρία Δαλέκος. Υπάρχουν πολλά ονόματα που θα συμπρωταγωνισήσουν μαζί μου. Μαζί θα είναι και μια δικιά μας κοπελιά, η  Μαρία Τσαγκαράκη, που είχε βγει Μις Κρήτη και αναπληρωματική Σταρ Ελλάς, την οποία γνώρισα τώρα στον Καναδά που είχα πάει για το φεστιβάλ.

“Το δικό μου Ηράκλειο”

– Μπορείς να μου περιγράψεις με λίγα λόγια το δικό σου Ηράκλειο; Σε ποια γειτονιά γεννήθηκες και μεγάλωσες;

– Μεγάλωσα στη συμβολή των οδών  Εθνικής Αντιστάσεως και Παπανδρέου. Όταν μεγάλωνα εγώ εκεί, ήταν ακόμα  μια πολύ ασφαλής γειτονιά. Δεν υπήρχε καν άσφαλτος. Φαντάσου στην Εθνικής Αντιστάσεως παίζαμε ποδόσφαιρο, κανονικά, με τέρμα, κι όταν περνούσε κανένα αμάξι σταματούσαμε. Υπήρχε εκεί κι ένα σπιτάκι λίγο πριν του «Σαβοϊδάκη» στη μέση του δρόμου, το οποίο γκρεμίστηκε μετά για να επεκταθεί και να γίνει η Αντιστάσεως όπως την ξέρουμε σήμερα.

Η πόρτα μας άνοιγε στις 8 το πρωί που ξυπνούσαμε. Έμπαινε μια πέτρα για να μην κλείνει κι οποιοσδήποτε γείτονας ήθελε μπορούσε να μπει να πιει έναν καφέ. Το βράδυ πριν κοιμηθούμε κλείναμε την πόρτα. Όπως καταλαβαίνεις, αυτό δεν υπάρχει σήμερα.

Τα παιδιά ήμασταν έξω μέχρι τις 10-11, να παίζομε κρυφτό, να μιλάμε, να λέμε ιστορίες με τα ξαδέλφια μου. Χαίρομαι που πρόλαβα και έζησα αυτή τη γειτονιά όπως την θυμόμαστε αυτοί που τη θυμόμαστε. Δυστυχώς, τώρα δεν υπάρχουν παιδάκια στον δρόμο, βλέπεις μόνο αμάξια, υπάρχει φόβος, οι πόρτες κλείνουν, υπάρχει εγκληματικότητα και ανασφάλεια. Η γειτονιά έχει μεταφερθεί σε παιδότοπους και κλειστούς χώρους. Είναι η εξέλιξη με τα καλά και τα κακά της. Θεωρώ αυτό είναι από τα κακά της.

Πατρις