Κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιάννη Νικολούδη

Όταν ένας νέος έχει ανησυχίες, αλλά παράλληλα διαθέτει ιδέες και πνεύμα δημιουργικό , δεν μπορεί να κρατήσει αυτό που σκέφτεται κρυφό μέσα στο μυαλό του. Ο Γιάννης Νικολούδης, νεαρός από τις Μοίρες,  έκλεισε όλες του τις σκέψεις μέσα στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Το Άμοιρο Παιδί».

‘Οπως γράφει   fractalart.gr για το πρώτο του βιβλίο:

Η αρχή μιας συγγραφικής απόπειρας, συχνά, είναι σαν μια εύκολη λαθροχειρία. Σαν μια πολύ φινετσάτη κλοπή. Σουφρώνεις αθόρυβα κάτι απ” την πραγματικότητα, κάτι που ξαφνικά είναι πολύτιμο για σένα. Ίσως μια εικόνα ή μια αίσθηση, μια συνθήκη ή μια αντινομία: δεν έχει μεγάλη σημασία σε τι ακριβώς συνίσταται το κλοπιμαίο σου. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι εσένα σε ενδιαφέρει. Και εκεί που αρχίζεις και χαριεντίζεσαι μαζί του – με ζωντάνια μαυραγορίτη που χουφτώνει ένα πουγκί με λίρες – εκεί ακριβώς ξεκινούν οι μπελάδες. Ξαφνικά νιώθεις ιδιοκτήτης με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό: το απόκτημα χρήζει προστασίας, συντήρησης, σουλουπώματος και, τέλος, αξιοποιήσεως. Κάτι που ξεκίνησε τόσο χύμα, τόσο ανέμελα καταλήγει σε ένα είδος βλοσυρής δημιουργικής απασχόλησης. Σε κάτι το πομπωδώς προσηλωμένο. Μόλις έχεις περάσει τις πύλες μιας εμμονής. Οι πιθανότητες να φας τα μούτρα σου δεν είναι αμελητέες.

Αυτή ήταν και η πορεία του «Άμοιρου Παιδιού». Στην αρχή μια εικόνα: ένας τύπος που φτάνει σε μια πόλη της επαρχίας με το ΚΤΕΛ, μόνος. Οι πρώτες του στιγμές καθώς κατεβαίνει απ” το λεωφορείο. Ποιον συναντάει; Που πάει; Αυτό που ήξερα ήταν ότι ο τύπος αυτός ψυχικά ήταν ένας παλιάτσος. Αυτό. Χωρίς καμιά άλλη υποσημείωση, χωρίς καμία άλλη επεξήγηση. Στιλ όποιος κατάλαβε κατάλαβε (φυσικά έκανα ότι κατάλαβα). Τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν μετά. Όσο προχωρούσα – με τον συγγραφικό χρόνο να αποτιμάται σε μονάδες αμφιταλαντεύσεων, δισταγμών, ευχάριστων εξάρσεων, σκέτης απογοήτευσης ή απερίσκεπτης ικανοποίησης – ερχόντουσαν κάποιες ισχνές υποσημειώσεις. Σαν σκονάκια σε τάξη γυμνασίου.

Όπως και να έχει, το πράγμα με το Άμοιρο παιδί κυλούσε. Προς μεγάλη μου έκπληξη. Ήξερα ότι το υλικό μου ήταν τραχύ, γεμάτο γωνίες, ακατέργαστο. Πως ο πυρήνας της ιστορίας μου ήταν πολύ απλός, ναι, σχεδόν απλοϊκός. Ήξερα όμως ότι ήθελα να αποτυπώσω τη ταπείνωση του Παλιάτσου. Ότι αυτό ήταν το ζουμί. Πολύ με απασχόλησε επίσης η γλώσσα του παλιάτσου προσπαθώντας να θυμάμαι συνέχεια ότι η συγγραφή δεν είναι κάτι το πολύ διαφορετικό από την αντίληψη της ανάγνωσης σε δράση. Προσπαθώντας να σκοτώνω τις αγάπες μου όποτε αυτό ήταν δυνατό. Προσπαθώντας να μην μπουκώνω τον κόσμο του Άμοιρου παιδιού με τις δικές μου προκατασκευασμένες απαντήσεις για το σήμερα (αυτό ήταν το δυσκολότερο εμπόδιο).

Το πράγμα κύλησε. Θα μπορούσε να μην είχε κυλήσει. Τόσες ιστορίες σημαντικές ή ασήμαντες πεθαίνουν στην πορεία. Το μόνο σίγουρο. Όταν κάτι επιβιώνει βέβαια δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα είναι και ακέραιο. Όλο και κάποιο χέρι μπορεί να λείπει, όλο και κάποιο πόδι. Συγχωρήστε με αν το Άμοιρο παιδί είναι λίγο σπασμένο. Μπορεί – δεν είμαι σίγουρος – έτσι να το ήθελα.

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Παράξενες μέρες, τον Γρηγόρη Παπαδογιάννη, τον Κωστή Μαλουσάρη τον Γιάννη Πετράκη και όλα τα υπόλοιπα μέλη αυτής της παράξενης παρέας που το δέχτηκαν όπως και να είναι.

• Ο Γιάννης Νικολούδης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1987. Σπούδασε οικονομικά στο πανεπιστήμιο Πειραιώς. Διηγήματα του έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έχει συμμετάσχει με ιστορίες του σε ανθολογίες διηγήματος. «Το Άμοιρο Παιδί» από τις εκδόσεις «Παράξενες μέρες» (Μάιος 2016) είναι το πρώτο του βιβλίο».