Στο Νομό Χανίων με τον Ορειβατικό Μοιρών: Στο φαράγγι της Αράδαινας

Στο Νομό Χανίων στην Αράδαινα τα χαλάσματα μολογούν μια παλιά αρχοντιά, οι γεροτσουνάτες ελιές προσδιορίζουν την ευφορία του λιγοστού εγκλωβισμένου χώματος αναμεσώς των διάκενων της πέτρας, η σιδερένια γέφυρα επιταχύνει το πέρασμα από τη μια στην άλλη πορεία του φαραγγιού και τα πέτρινα σκαλοπάτια οδηγούν στο βάθος του.

Η ματιά κατευθύνεται προς τα πάνω. Τα μάγουλα πέτρινα και κατακόρυφα προκαλούν δέος και θαυμασμό, τα φυτά -δέντρα και θάμνοι- σφιχταγκαλιασμένα τα ριζώματά τους με τα χαράκια, στολίδια τα φυλλώματά τους του μονότονου γκρίζου χρώματος, λίγα πουλιά μ’ ένα φτερούγισμα να βρίσκονται απ’ τη μια στην άλλη παρειά, δυό – τρεις αναρριχητές – αίγες – σβέλτες να βόσκουν αζάληστες σταλισμένες στο πουθενά και ‘μείς περιπατητές κάτω στον πυθμένα του φαραγγιού να νιώθουμε μικρό κομμάτι συμμετοχής στο μεγαλείο τούτο. Άρωμα πλημμυρίζει τα πνευμόνια σαν αγγίξεις κάποιο θυμάρι, μια φασκομηλιά, ένα κλαδί λυγαριάς, μια έρπουσα αγριομέντα.

Με το περπάτημα εικόνες αναρίθμητες μοναδικές ταχυδρομούνται στα κιτάπια του νου, εγγράφονται στις γραμμές του για να παραμείνουν εκεί, που να ικανοποιούν της μνήμης τις ανάγκες. Σε κάποια σημεία τα στριμωγμένα χαράκια απ’ την ορμή των νερών του χειμώνα αφήνουν διάκενα – περάσματα κι η προσοχή δεν αποσπάται απ’ την αποτύπωση της άγριας ομορφιάς.

Στα πλατέματα και προς τα χαμηλά επικρατεί η λυγαριά που η έλλειψη του ολοήμερου ήλιου και της αδηφαγίας της αίγας την ανάγκασαν να αναπτύξει κορμοστασιά, να γίνει σε πολλά σημεία ωραιότατα δέντρα. Μέχρι κοντά στο κύμα της θάλασσας το φαράγγι της Αράδαινας δεσπόζει με την ομορφιά και το μεγαλείο του αντέχοντας τη σύγκριση με άλλα ξακουστά φαράγγια. Και κει στο τέλος του μια παραλία – λευκή αμμουδιά μαρμαροβοτσαλιαστή, νερά λάμποντα, γαλανά και σμαραγδί, σπηλιές μισές στη θάλασσα μισές στον αέρα, με μέτωπα αληθινοί πίνακες, με πυθμένα βάθους πολλών μέτρων, ολοκάθαρα ορατό.

Το μονοπάτι απ’ τα Μάρμαρα -όφις στα πλάγια του βουνού- περνά μέσα απ’την παραλία του οικισμού Λύκου και Φοίνικα.

Γεροντολιές αιωνόβιες -πολλές έχουν πνεύσει τα λοίσθια, άλλες επιμένουν θαλερές, να φωτοσυνθέτουν- έργα τέχνης ανυπέρβλητα μνημεία της φύσης.

Χαρουπιές στιλπνόφυλλες, ολοπράσινες, πεισματάρες στο καμίνι των νότιων παρειών των Λευκών Ορέων, χαίρουν άκρας υγείας και πάνω τους τα πλάγια του βουνού θεόγυμνα, ποιός ξέρει από ποιες παλιές καταστροφικές μανίες.

Το φρούριο πάνω απ’ το Λουτρό, άχρηστο πια όπλο, μιας και κουρσάροι έπαψαν να υπάρχουν και κάτω το Λουτρό, κατάλευκο μεν «τρόχαλος» δε, μιας και οι νέοι κουρσάροι έγιναν αυθαίρετοι οικιστές για την εξυπηρέτηση των τουριστικών πακέτων. Το μονοπάτι μέσα από το Λουτρό συνεχίζει να οφιοδρομεί προς τη Χώρα Σφακίων. Ακούεται κάτω το κύμα να χαϊδολογεί το βότσαλο της παραλίας, που και που στις αμμουδιές λούονται φλογισμένοι επισκέπτες, στ’ Άσπρα Χώματα το καμίνι στις δόξες του και στα Γλυκά Νερά σώματα αληθή ως τα πλάθει η ζωή χαίρονται την καταπληκτική παράλια δροσιά.

Πιο πέρα τα χαράκια φλογισμένα απ’την έλλειψη παντελούς σκιάς, επισημαίνουν καλό πάτημα στο πέρασμά του και παρέκει το ανηφόρι προκαλεί λούσιμο από ιδρώτα για ν’ ανέβεις ως τον ασφαλτόδρομο.

Πιο πέρα τα χαράκια φλογισμένα απ’την έλλειψη παντελούς σκιάς, επισημαίνουν καλό πάτημα στο πέρασμά του και παρέκει το ανηφόρι προκαλεί λούσιμο από ιδρώτα για ν’ ανέβεις ως τον ασφαλτόδρομο.