Η στήλη των γονέων

Συνηθισμένο φαινόμενο στους δρόμους των πόλεων αλλά και των χωριών αυτή την εποχή, ώρες που πηγαινοέρχονται τα παιδιά στα Δημοτικά Σχολεία. Η μάνα ή η γιαγιά, φορτωμένες από το’ να χέρι τη μαθητική τσάντα και από το άλλο , σφιχτά-χειροπέδα- το χεράκι του παιδιού.

Να το πάνε στο Σχολείο. Να μπούνε και στην αυλή μέσα. Να περιμένουν να χτυπήσει και το κουδούνι.

Να το φιλήσουν κιόλας. Να του δώσουν και τις τελευταίες οδηγίες – μη βγεις στο διάλλειμα έξω, πες στην δασκάλα πως είσαι άρρωστο, μην τρέξεις, μην ιδρώσεις. Να φοράς το παλτό σου, κλπ.

Περιμένει να το δει να μπαίνει και στην αίθουσα,. Να το χαιρετήσει από μακριά.

Το ίδιο θα γίνει και το μεσημέρι. Μισή ώρα πιο μπροστά “θα τη στήσει απ’ έξω”.

-Καλώς μου το! (αγκαλιές, φιλιά)

-Πως τα πέρασες;

Σε εξέτασε; Τι πήρες στην ορθογραφία; Για να δω!

Ανοίγονται τσάντες, εκεί στο πεζοδρόμιο, – Αν πήρε άριστα να το μάθει και η γειτόνισσα- Και να τα φιλιά και τα “μπράβο”.

Μα για όνομα του Θεού! Ποιά αποθημένα δικά μας, βγάζουμε! Ποιες ανασφάλειες δικιές μας πληρώνουν τα παιδιά! Πόση έλλειψη στοργής  αισθανόμαστε και την αναπληρώνουμε με τέτοιους είδους εκδηλώσεις αγάπης, τυραννίας  στα παιδιά μας.

Στο σημείο αυτό προβάλλονται χίλιες δυο δικαιολογίες όπως: δεν μπορώ αυθόρμητα να εκδηλώσω την αγάπη μου στο παιδί μου; Δεν πρέπει να το προστατέψω από τους τόσους κινδύνους του δρόμου; Ότι εγώ στερήθηκα δεν θέλω να το στερηθεί και εκείνο.

Και μόνο αυτό το είδος των δικαιολογιών, φανερώνει το αδιέξοδο, ακόμη γιατί όχι και το υπαρξιακό χάος που μας έχει οδηγήσει ο τόπος και ο τρόπος που ζούμε.

Έτσι για να βρούμε μια κάποια εξήγηση θα πρέπει να ζητήσουμε τα αίτια κάπως πιο μακριά από τα φαινόμενα. Η μοναξιά. Η έλλειψη απλής ανθρώπινης επικοινωνίας με το γείτονα.  Οι “πολιτισμένοι αστικοί τρόποι” που δυσκόλεψαν τη ζωή μας – για να πάω έστω και στου αδελφού μου, πρέπει να τηλεφωνήσω πιο μπροστά -να κρατώ και το δωράκι μου στα παιδιά (έτσι τα μάθαμε να πρωτοκοιτάνε τα χέρια μας). Μια αυτό, μια η έλλειψη χρόνου και η καθημερινή κούραση μας έκαναν να αραιώσουμε τις επικοινωνίες μας ακόμη και με τα συγγενικά μας πρόσωπα.

Αυτή η “απομόνωση” έφερε σε πολλούς ψυχολογικά προβλήματα. Μια τους έκφραση είναι και η υπερπροστασία που εξασκούμε στα παιδιά μας- το κτήμα μας-κι αυτό είναι λάθος.

Το σύνθημα των μεγάλων Γερμανικών Παιδαγωγών των αρχών του περασμένου αιώνα “όλα από το παιδί”, παρεξηγήθηκε και  φτάσαμε στο άλλο άκρο “όλα για το παιδί” κι αυτό είναι λάθος. Καταλήξαμε από την πίεση των παιδιών από τους γονείς της δικής μας γενιάς , στην καταπίεση των γονέων από τα παιδιά σήμερα.

Και δημιουργήσαμε έναν τύπο παιδιού, εξαρτημένου, εγωπαθούς, απαιτητικού , κι αργότερα τυραννικού κι επανάσταση εφήβου.

Τότε που θα έχει την δύναμη θα μας πει χαρακτηριστικά : Α! παράτα με με τις ιδέες σου. Ή θα μας ονομάζει “οι γέροι μου” κι ας είμαστε 40 χρονών.  Ή θα κάνει εξαλοσύνες στη συμπεριφορά του και στις απαιτήσεις του.

Ή στις σπανιότερες περιπτώσεις θα δεθεί τόσο πολύ μαζί μας, που θα καταντήσει άβουλο και ανίκανο να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις. Θα μας κάνει πρότυπο – ποιος είναι τώρα πρότυπο-με αποτέλεσμα να βρεθεί εκτός των επιταγών των καιρών και με ελαττωμένη δύναμη προσαρμογής.

Είμαι σίγουρος πως υπάρχει πολύς αντίλογος σ’ αυτά που έγραψα. Ωστόσο με ευχαρίστηση θα διαβάζω απ’ τη στήλη επικρίσεις (καλοπροαίρετες ασφαλώς) και σχόλια που θα με βοηθήσουν ίσως να βελτιώσω τις απόψεις μου.

Μανόλης Σακλαμπανάκης

Εκπαιδευτικός