Τα όρια του λόγου μου, τα όρια του κόσμου μου.

Ο αείμνηστος, μεγάλος δάσκαλος Χρήστος Τσολάκης με περισσή σύνεση και ταπεινότητα οδηγούσε τους μαθητές του, με αγάπη στο δρόμο της γνώσης. «Τα βήματά σας πρέπει να εναρμονιστούν με τα ρήματα», έλεγε, «Τα όρια του λόγου μου, τα όρια του κόσμου μου», συμπλήρωνε.

Η σημασία της γλώσσας είναι πολύ σημαντική και πιο συγκεκριμένα η ελληνική γλώσσα, η οποία έρχεται από μακριά και πηγαίνει μακριά. Είναι γλώσσα με πολλά συναισθήματα, πλούσια σε φαντασία, ιδιώματα και διαλέκτους. Είναι τόσο σημαντική που ομιλείται για 4.500 χρόνια διαρκώς και ακατάπαυστα.

Τώρα, το αισιόδοξο μήνυμα έρχεται από τη γειτονική Ιταλία, από τη Νάπολη ιδιαίτερα και όχι μόνο, από τα ελληνόφωνα χωριά της Νοτίου Ιταλίας που  διδάσκονται αυτή τη γλώσσα και την έχουν βάλει στα τραγούδια τους. Έρχεται λοιπόν η πρόταση να γίνει και να καθιερωθεί – Παγκόσμια ημέρα Ελληνικής γλώσσας – ως το διαχρονικό όχημα μεταφοράς και διάδοσης πολιτισμού, γραμμάτων και οικονομικής ανάπτυξης. Η γλώσσα ενώνει τους λαούς, ο δρόμος της γλώσσας οδηγεί στην ανάπτυξη την οικονομική και πνευματική. Ακούγοντας την ελληνική γλώσσα πρέπει να κατακλυζόμαστε από τη  χαρά της μέθεξης, η γλώσσα είναι «Πατρίδα», είναι «Πολιτισμός» όπως έλεγε ο Καζαντζάκης.

Πολλά τα ερωτήματα όμως, πολλά και αναπάντητα για την προώθησή της από εμάς, από δω που γεννήθηκε αυτή η γλώσσα. Στη Βουλή, όπου συζητήθηκε το θέμα της γλώσσας αυτές τις ημέρες, ελάχιστοι! Αν ήταν το θέμα για προσωπικούς και κομματικούς κανιβαλισμούς, τότε θα υπήρχε απαρτία! Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Ο Γάλλος καλεσμένος τονίζει ότι για την προώθησή της ευθύνη θα έχει το κράτος και όχι η διασπορά απανταχού τη γης. Όπως έγινε στην περίπτωση της Γαλλίας και της γαλλοφωνίας, προωθημένη από το Υπουργείο Ανάπτυξης – Οικονομίας της Γαλλίας!

Εμείς, τι κάνουμε; Κοιμόμαστε στις καρέκλες του κοινοβουλίου βολεμένοι απόγονοι των αρχαίων και δεν προωθούμε εν πρώτοις εμείς την καθιέρωση της παγκόσμιας ημέρας της ελληνικής γλώσσας, αλλά προωθούμε τα εσωκομματικά καβγαδάκια μας, για να δείξουμε την σύγχρονη μορφωτική κατάσταση της Ελλάδας. Ο κος Μπαμπινιώτης, στην επιτροπή της Βουλής, ξέροντας εις βάθος τι εστί γραφειοκρατία ελληνική, προτείνει εν αρχή, να γίνει ένα κίνημα προσπάθειας  στο εσωτερικό και μετά προώθηση προς τα έξω, με στόχο την παγκόσμια ημέρα της ελληνικής γλώσσας.

Διαβλέπει σύγκλιση απόψεων των κοινοβουλευτικών πατέρων και λέει πως «χρειάζεται ομάδα εργασίας ανθρώπων που θα έχουν ένα κύρος  στο χώρο τους, σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και μια επιτροπή «διεθνών», ώστε να λειτουργεί και το άλλο θέμα της διεθνούς επέκτασης! Θέλει πολλή δουλειά, για την προώθηση της γλώσσας μας, δηλαδή του γλωσσικού πολιτισμού, ώστε να έχει και ευρύτερα όρια. Οι χώρες του εξωτερικού [π.χ. Γαλλία], έχουν τα μορφωτικά ινστιτούτα τα οποία συνεργαζόμενα με τα Υπουργεία Πολιτισμού των χωρών και με την προεδρεία της Δημοκρατίας, προωθούν τη γλώσσα. Θα προέτεινα, λέει ο κος Μπαμπινιώτης, να ξεκινήσουμε από ελεγχόμενο χώρο – τον ελλαδικό χώρο -και στον ευρύτερο ελληνικό χώρο, διασπορά και Κύπρος. Τούτο είναι πανεθνική προσπάθεια», καταλήγει στον σύντομο λόγο του.

Δεν μπορώ να μη φέρω στο νου μου την πρόσφατη επίσκεψη της καθηγήτριας του Πανεπιστημίου της Νάπολη κας Lebro Marina, η οποία με πολλή αγάπη και τιτάνια προσπάθεια, εργάζεται μέσω της καταγραφής του πολιτισμού μας και προσπαθεί να ισχυροποιήσει το νήμα που συνδέει τους πολιτισμούς της Μεσογείου και ν’ αναδείξει την κοινή πορεία μας προς το φως.

Θυμάμαι επίσης πολλούς φίλους Ιταλούς συμφοιτητές μου, στο τμήμα Κλασσικών γραμμάτων στο Πανεπιστήμιο της Νάπολη, για την λατρεία τους στα ελληνικά κλασσικά γράμματα, γλώσσα και πολιτισμό. Αναφορικά, η κα Ornella Prisco, η οποία διδάσκει Αρχαία Ελληνικά στο Λύκειο του Sorrento – κοντά στη Νάπολη-  γνωρίζει τόσο την αρχαία ελληνική παιδεία και ομιλεί άπταιστα  την αρχαία ελληνική γλώσσα, μαγεμένη από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όσο και την νέα ελληνική γλώσσα μιας και μελέτησε διεξοδικά και μετάφρασε τα έργα της Τατιάνα Γκρίτση – Μιλιέξ, στο βιβλίο της πανεπιστημιακής της διατριβής.

Κλείνοντας την αναφορά  μου στην ελληνική γλώσσα και στη χαρά να αναδειχτεί θεσμικά παγκοσμίως, ως οικουμενική κληρονομιά, θα συμπληρώσω πως, όπως το φυτό που δεν έχει βαθιά τις ρίζες του στο χώμα δε θα δώσει τα όμορφα άνθη του στη θέα των ματιών μας, έτσι και η γλώσσα αν δεν έχει βαθιά τις ρίζες της στον πολιτισμό και την ιστορία,  δε θα έχει μακρά και διαχρονική πορεία.

Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].